Japonya’nın Osaka şehrinde, yağmurun hafifçe camları dövdüğü bir sabah başladı yolculuğum. Hava bulutlu ve serindi; tam anlamıyla huzurlu bir günün habercisiydi. “Bugün, kalbime dokunan bir yerlere gideceğim,” diye düşündüm. Bugünkü hedefim, adını uzun zamandır duyduğum, ama ilk kez ziyaret etme fırsatı bulacağım Katsuoji Tapınağıydı. “Zafer Tapınağı” olarak bilinen bu yer, yalnızca Budist inanışların değil, aynı zamanda kişisel başarı ve azim hikayelerinin de merkeziydi. Tapınağın ünü, her köşesinde bulunan Daruma bebekleriyle daha da büyüyordu. “O Daruma bebeklerinin hikayesini mutlaka öğrenmeliyim,” diye içimden geçirdim. Sabah erken kalktım ve hazırlıklarımı yaptım. Sırt çantamda bir şişe su, küçük bir atıştırmalık, not defterim ve fotoğraf makinem vardı. Yolculuğun her anını kaydetmek istiyordum; çünkü buranın, özellikle sonbaharda, yaprakların kızıl ve altın tonlarına büründüğü zamanlarda, tam anlamıyla büyüleyici olduğunu okumuştum. “Bu tapınak, sanki beni hayatımda daha önce hissetmediğim bir huzura götürecek”

Osaka’dan Yola Çıkmak: Şehrin Koşturmacasından Doğanın Sakinliğine
Osaka’dan başlayarak tapınağa ulaşmak, hem şehrin modern hayatından hem de doğayla iç içe sakin köşelerinden bir kesit sunuyordu. Önce metroya binerek Senri-Chuo İstasyonu’na doğru yola çıktım. Japonya’nın toplu taşıma sistemi o kadar dakik ve düzenlidir ki, her adımım neredeyse kusursuz bir şekilde ilerledi. “Sanki bir saat gibi işliyor her şey,” diye düşündüm. Metrodan indikten sonra, istasyonun hemen yakınındaki otobüs durağında tapınağa giden otobüsü buldum. Yolculuk buradan itibaren daha sakin ve dingin bir hale büründü. Otobüs şehir merkezinden uzaklaştıkça çevrem değişmeye başladı. Şehir hayatının yoğunluğu yavaşça azaldı, yerini ormanlık alanlara, dar kıvrımlı yollara ve sessiz bir atmosfere bıraktı. Camdan dışarı bakarken hafifçe başlayan yağmurun, yapraklar ve çimenler üzerinde yarattığı ışıltıları izledim. “Yağmur bile güzel,” diye içimden geçirdim. Gökyüzü griydi, ama bu gri hava, yolculuğa melankolik bir derinlik kattı. Sessizlik içinde, doğanın sunduğu huzuru hissetmeye başladım. “Bu yolculuk, adeta bir meditasyon gibi,” diye düşündüm.

Tapınağa İlk Adım: Darumaların Gizemli Dünyası
Katsuoji Tapınağı’na vardığımda beni Japon mimarisinin zarif bir örneği karşıladı. Tapınağın giriş kapısı ve çevresi, sessizlikle huzur içinde uyum sağlayan taş fenerlerle çevriliydi. “Ne kadar da güzel bir giriş,” diye içimden geçirdim. Yağmurun etkisiyle bu taş fenerler ve yollar parlıyordu. Tapınağa doğru yürürken ilk dikkatimi çeken şey Daruma bebekleriydi. “İşte onlar,” dedim içimden. Kayaların üzerine yerleştirilmişler, tapınağın farklı köşelerine serpiştirilmişlerdi. Bazıları oldukça küçük, bazıları ise boyut olarak insan başına yakın büyüklükteydi. Her Daruma bebeği, parlak kırmızı rengiyle çevresindeki doğal tonların arasında adeta ışıldıyordu. İlk başta bu bebeklerin hikayesini tam bilmiyordum, ama tapınağın rehberinde yazan açıklamaları ve çevremdekilerin anlatımlarını dinledikçe her birinin nasıl bir hikayesi olduğunu öğrenmeye başladım. “Bu bebeklerin sırrını mutlaka öğrenmeliyim,” diye düşündüm.

Daruma Bebeklerinin Hikayesi: Azmin ve Başarının Simgesi
Daruma bebekleri, Zen Budizmi’nin kurucusu Bodhidharma’yı temsil ediyor. Bu bebeklerin en ilginç özelliklerinden biri, gözlerinin boş olması. Bir Daruma bebeği aldığınızda, önce sadece bir gözünü dolduruyorsunuz. Bu, dileğinizi ve hedefinizi sembolize ediyor. Hedefinize ulaştığınızda ise diğer gözü dolduruyorsunuz. “Bu ne kadar da anlamlı bir ritüel,” diye içimden geçirdim. Bu ritüel, azminizi ve başarınızı simgeliyor. Japonlar için Daruma bebekleri, sadece bir sembol değil, aynı zamanda bir rehber gibi. Tapınağın her köşesinde yüzlerce Daruma bebeği vardı. Kimileri yağmurdan ıslanmış, kimileri ise zamanla eskimişti. Yine de her biri, çevresine bir yaşam enerjisi yayıyordu. Tapınağı dolaşırken, insanların bu bebeklere olan inançlarını ve saygılarını görmek etkileyiciydi. Birçok kişi dileklerini gerçekleştirdikten sonra Daruma bebeklerini buraya getirerek tapınağa bırakıyordu. Bu, bir tür teşekkür etme ve zaferi kutsama biçimiydi. “Bu bebeklerin her biri, farklı bir hikaye anlatıyor,” diye düşündüm. “Belki ben de, bir gün kendi hikayemle, bu tapınağa geri dönerim.”

Tapınağın İçinde: Doğanın ve Ruhun Buluşması
Tapınağın iç kısmına doğru ilerledikçe, doğanın ve Budist inanışların iç içe geçtiği bir alanla karşılaştım. Taş yollar, ahşap merdivenler ve rengarenk yaprakların döküldüğü geniş avlular vardı. Yağmurun hafif sesi ve yere düşen damlaların yarattığı ritim, burayı daha da mistik bir hale getiriyordu. “Sanki doğanın kendisi, bir melodi çalıyor,” diye düşündüm. Tapınak, meditasyon yapmak isteyenler için de bir sığınak gibiydi. İnsanlar sessizce ilerliyor, düşüncelerine dalıyor ve doğanın bu huzurlu alanında vakit geçiriyorlardı. Burada zaman adeta duruyordu. Modern dünyanın hızından uzakta, bir an için nefes alabileceğiniz bir yerdi burası. “Belki de ben de, birazdan burada meditasyon yaparım,” diye içimden geçirdim. “Bu sakinlik, kalbime iyi geldi.” “Belki de burada, kendimi yeniden bulurum.”

Tapınakta Tanıştığım Yaşlı Çift: Japonya’dan Kanada’ya, Oradan Katsuoji’ye
Katsuoji Tapınağı’nın huzur veren atmosferinde yavaş adımlarla ilerlerken, yağmurun taş yollarda bıraktığı parlaklık ve Daruma bebeklerinin çevresine yaydığı sıcak enerji dikkatimi çekiyordu. Hafif bir rüzgâr eşliğinde taş bir bankın yanında oturan bir çift gördüm. “Belki onlarla sohbet edebilirim,” diye içimden geçirdim. Adam, gri saçlarını yağmurdan korumak için bir şemsiye tutuyordu; kadın ise güler yüzüyle bir Daruma bebeğine dikkatlice bakıyordu. Yanlarından geçerken nazikçe selam verdim, onlar da sıcak bir şekilde karşılık verdi. Bir anda kendimi sohbet ederken buldum. “Belki de bu karşılaşma, Budapeşte’deki gibi, hayatıma yeni bir yön verecektir,” diye düşündüm.

Onlarla Tanışma: Farklı Yaşamlar, Ortak Duygular
Kadın, adının Yukiko olduğunu söyledi; üniversitede sosyoloji dersleri veriyormuş. Kanada’da yaşıyorlarmış, ama aslında Kyoto doğumluymuş. Eşi Hiroshi ise emekli bir makine mühendisiymiş. Kanada’ya 30 yıl önce taşınmışlar, ama her fırsatta Japonya’ya gelip geçmişlerini ve kültürlerini hatırlamayı bir alışkanlık haline getirmişler. “Ne kadar da ilgi çekici insanlar,” diye düşündüm. “Peki, Katsuoji’ye neden geldiniz?” diye sordum.

Yukiko, “Azim ve sabır sembolü olan bu tapınak bize hep bir hatırlatma gibi gelir. Yaşam, Kanada’da ne kadar sakin ve düzenli olsa da, Japonya’nın bu derinlikli ruhunu özlüyoruz,” dedi. Hiroshi ise gülümseyerek, “Ayrıca yağmur altında yürümek bizi genç hissettiriyor,” diye ekledi. O an, onların o sıcacık gülümsemesi, içimi ısıtmıştı. “Bu kadar farklı hayatlar yaşasak da, duygularımız ne kadar da aynı,” diye iç geçirdim.

Sohbetimizin Derinleşmesi: Hayatın Farklı Yüzleri
Konuşma, yaşamlarımıza dair daha fazla detaya dönüştü. Kanada’da yaşamın Japonya’ya göre nasıl daha farklı olduğunu anlattılar. Özellikle Hiroshi, mühendislik günlerini özlediğini ama artık seyahat etmeye daha fazla vakit bulabildiği için mutlu olduğunu söyledi. Yukiko, sosyoloji derslerinde Japon kültürünü öğrencilere nasıl anlattığını, Batı toplumunun bireyselliğiyle Japon toplumunun kolektif değerlerini karşılaştırmanın öğrenciler için ne kadar ilginç olduğunu paylaştı. “İşte Ulfajihu’nun bahsettiği hikayeler,” diye düşündüm. “Her bir hayatın kendine özel bir anlamı var.” Bende onlara ünlü yönetmen Yasujiro Ozu’nun hayranı olduğumu ve ‘Tokyo Story’ filminden bahsettim ve çok şaşırdılar. “Benim hayallerim de, çok uzaklarda değil,” dedim içimden. O an, hayatlarımızın farklı yollarda ilerlese de, ortak noktalarda buluşabileceğini hissettim. “Belki de ben, bu yolculuğumda yalnız değilim.”

Fotoğraf Çekimi ve Telefon Numaralarımızın Değişimi: Anları Ölümsüzleştirmek
Onlara, bu güzel anıyı saklamak için bir fotoğraf çekmek istediğimi söyledim. İkisi de heyecanla kabul etti. Bankın önünde, Hiroshi’nin elinde bir Daruma bebeği, Yukiko’nun ise tatlı bir gülümsemeyle yağmura rağmen poz verdiği bir fotoğraf çektim. Fotoğrafın güzelliği karşısında hepimiz memnuniyetle gülümsedik. Sonrasında telefon numaralarımızı değiştik. Bu küçük ama samimi buluşmanın bir şekilde devam etmesini istedik. Tam ayrılmadan önce, aklıma bir fikir geldi. “Umarım bu güzel karşılaşma, gelecekte de devam eder,” diye içimden geçirdim.

Antalya’ya Davet: Yeni Bir Macera Çağrısı
Hiroshi ve Yukiko’ya; “Türkiye’ye gelmeyi hiç düşündünüz mü? Özellikle Antalya’ya?” İkisi de şaşkın ama mutlu bir şekilde birbirlerine baktılar. “Belki, bir gün o hayali de gerçekleştiririz,” diye düşündüm. İstanbul’a geldiklerinden bahsettiler. Yukiko, “Antalya’yı duyduk, ama hiç gitmedik. Bu bir davet mi?” diye sordu. “Kesinlikle bir davet!” olduğunu söyledim. Bu fikir onları o kadar heyecanlandırdı ki Hiroshi, “Belki de önümüzdeki yıl Türkiye’ye geliriz. Bu, yeni bir macera olur,” dedi. O an, o insanların ne kadar maceraperest olduğunu anladım. “Belki de bizim hayatımız da, beklenmedik bir yöne doğru gidecek,” diye düşündüm. “Belki de, hayatın hikayesi, her zaman beklenmedik anlar ve karşılaşmalarla dolu.”

Sonraki Adımlar: Bağlar ve Hayaller
Hiroshi ve Yukiko ile vedalaşırken, bir gün onların Kanada’daki hayatlarını görmeyi, belki onların kültürlerini daha yakından tanımayı diledim. Bu tapınak, sadece bir gezi noktası olmaktan öte, bir bağ kurma noktası olmuştu. O gün Katsuoji Tapınağı’ndan ayrılırken, fotoğraf makinemde onların gülümsemelerini saklıyor, cebimde ise Japonya ve Türkiye arasında kurulmuş bir dostluk hikayesini taşıyordum. “Hayatımda yeni bir sayfa açılıyor,” diye içimden geçirdim. “Ve belki bu yeni sayfa, bambaşka şehirlerde, yepyeni dostluklarla yazılacak.” Bir gün Antalya sahillerinde birlikte kahve içmek dileğiyle… “Ve belki de o an, bu karşılaşmanın anlamını tam olarak anlayacağım.”

Geri Dönüş: Azmin ve Umudun İzinde
Ziyaretimin sonunda tapınağın hediyelik eşya dükkânına uğrayarak kendime küçük bir Daruma bebeği aldım. Bu bebek, benim için hem bir hatıra hem de gelecekteki hedeflerim için bir motivasyon kaynağı olacaktı. Sırt çantama koyarken, buranın bana verdiği huzuru ve ilhamı düşündüm. “Bu bebek, her zaman bana doğru yolu gösterecek,” diye düşündüm. Otobüse doğru yürürken yağmur hâlâ hafifçe yağıyordu. Katsuoji Tapınağı, sadece bir ziyaret noktası değil, aynı zamanda bir öğrenme alanıydı. Azim, sabır ve yılmazlık üzerine bir ders gibiydi. Yolculuk boyunca aklımda hep aynı düşünce vardı: “Yedi kere düş, sekiz kere kalk.” Hayatın zorlukları ne olursa olsun, asıl zafer yeniden kalkmayı başarmaktı. Bu tapınak, bunu hatırlatmak için mükemmel bir yerdi. “Belki de ben, düşmekten hiç korkmamalıyım. Çünkü her düşüş, yeni bir başlangıç olabilir,” diye içimden geçirdim. ” Ve her düşüşten sonra, ayağa kalkmak için bir motivasyonum var: Hayallerim!”